Koda

Mijn hond Koda is mijn maatje. Ze luistert goed en geeft me energie, maar dat was niet altijd zo.

Voor het schrijven doe ik vaak inspiratie op tijdens wandelingen met mijn hond. Koda is een bijna vierjarige Engelse Springer Spaniel. Een echte spring-in-het-veld. Ze heeft heel veel energie, wil altijd naar buiten en het liefst rondrennen in de polder, op het strand of in het bos en dan lekker in een plas gaan liggen.

Maar binnen is ze rustig, kan ze uren naast mij slapen in haar mand als ik aan het werk ben. Blaffen doet ze bijna nooit. Ze vindt iedereen interessant, kwispelt haar staart er bijna af en gaat op haar rug liggen om even lekker geaaid te worden. Ik ben dol op haar.

Geen lieve pup

Maar toen ze pas bij ons was als pup, vond ik haar helemaal niet zo lief. Een monster heb ik haar wel eens genoemd. Ze is mijn eerste hond en ik wilde een maatje, waarmee ik kon wandelen en knuffelen. Ik ben best goed met dieren dacht ik, kalm en consequent, hoe moeilijk kon het zijn? Maar ik voelde helemaal geen band met haar als pup, hoe schattig ze er ook uitzag.

Ze vroeg de hele dag aandacht, maar als ik met haar speelde, deed ze niets anders dan bijten met die scherpe babytanden. Ze bleef trekken aan de lijn tot ze bijna stikte. Ze at alles van de straat wat ze te pakken kreeg. Drie weken heb ik geworsteld, ik was het helemaal zat. De puppytrainer zei dat ze een goede hond was, maar ik vond haar een vals krengetje.

En toen ging het opeens beter. Geen idee hoe dat kwam. De peuterpuberteit was achter de rug en gelukkig heeft ze later geen last gehad van een tweede puberteit, zoals sommige honden hebben die dan alles vergeten wat ze hebben geleerd.

Nu is er een hechte band

Nu kun je zeggen dat ze een modelhond is. Ze kan overal mee naartoe. Ze bedelt niet om eten. En ze is altijd super blij om mij te zien. Een echte knuffelhond is het nog steeds niet, ze komt niet op schoot. Maar ze zorgt voor veel grappige en vertederende momenten en laat zien dat ze graag bij ons is. Een hechte band voel ik nu zeker. Ik kan me een leven zonder haar niet meer voorstellen.

Ik train nog steeds met haar, omdat ze het leuk vindt en het helpt bij het luisteren naar commando’s. Dat doet ze goed. De trainer die ik nu heb, zegt dat ik als hondenbezitter ben begonnen met een Porsche. Niet zo gek dus, die worsteling de eerste weken… Het was het absoluut waard!