Je levensverhaal schrijven, waarom?

Waarom zou ik mijn levensverhaal moeten opschrijven? Dat is toch helemaal niet interessant? Dat vroeg laatst iemand toen ik vertelde dat ik mensen graag wil helpen met het vastleggen van hun levensverhaal of familieverhaal.

Natuurlijk hoef je je verhaal niet te delen als je daar geen behoefte aan hebt. Maar ik geloof dat iedereen een verhaal heeft dat het waard is om gehoord te worden.

Het hoeft helemaal niet lang te zijn. Niet iedereen vult een boek met zijn of haar levensverhaal. Een tijdschrift met veel foto’s kan al prachtig zijn. Als herinnering en als middel om herinneringen op te halen.

Misschien wil je niet je hele leven delen maar alleen een bepaald stukje ervan. Of wil je een idee overbrengen, een persoonlijke visie.

Schrijven helpt bij verwerken

Schrijven is bovendien een beproefd middel om gebeurtenissen of emoties te verwerken. Het helpt om gedachten te ordenen, ervaringen een plek te geven en soms zelfs om pijn los te laten.

De geschiedenis is sinds mensenheugenis doorgegeven via verhalen. Grote denkers als Socrates, Lao Tse of Leonardo da Vinci en hun ideeën leven voort in verhalen, hun uitspraken in citaten met betekenis. Zonder deze verhalen zouden we niets over hen weten.

Zelf ben ik begonnen met het vastleggen van de verhalen die mijn vader mij vertelde over zijn jeugd, zijn werk en zijn genealogisch onderzoek. Ik ben ontzettend blij dat ik dat heb gedaan, anders was ik veel vergeten. Zeker nu hij is overleden en ik hem geen vragen meer kan stellen. Doordat ik zijn verhalen kan teruglezen, voelt het alsof hij dicht bij me blijft.

Verhalen verbinden generaties

In elke familie gaan wel karakteristieke uitdrukkingen rond. Of worden traditionele recepten van generatie op generatie doorgegeven, anekdotes keer op keer verteld.

Verhalen en de emoties die daaruit spreken, zorgen voor verbinding. Ze slaan een brug tussen mensen onderling en tussen verleden en heden.

Dat is de kracht van woorden.

Welk verhaal wil jij vastleggen?